Vandage un klein feesje èhad umdat mie schoonzuster viern dat è vieftig joar was èwörn. En doar heurt dan ok natuurlijk un betje te etn bie. Dat smaakn wier mirakels lekker.
Mear ok hier geet “de wet van de afnemende meeropbrengsten” op. In Nederlàànds is dit as volgt formuleerd: “bij toevoeging van steeds meer eenheden van een variabele productiefactor aan constant gehouden
productiefactoren, zal de fysieke meeropbrengst eerst toenemen, later
voorbij een bepaald punt afnemen en ten slotte negatief worden”. De vertaling noar un vuurbeeld oet het dagelijks leawn is dat de eerste snie stoete het lekkerst smaakt. Un tweejn smaakt àl wat meender. Un daarn smaakt heel gewoon en noar un veern zit ie àl helemoal vòl. Zo is het ok met un buffet. Aj der de eerste keer langsgoat kiek oe alles heel lekker an. Ie wilt eigenlijk wat van alles wàl un betje preuwn, mear doar vuur is un teelder te klein. Aj dan un bewuste keuze hebt èmaakt en het bord neet te vòl hebt èlaan (neet te völle salades want die vult alleanig mèar), dan ette hier heel lekker van. De tweede keer goaj der met wat meender trek langs, umdat het toch de eerste keer wàl vulln. Het lik dan wàl dat alles net iets meender smaakt, mear allé, ie probeert het toch. De daarde keer (aj dat tenminste haalt…) goaj ech heel selectief te waark en nem ie allenig de lekkerste dinge. De ààndere dinge veen ie dan neet zo lekker mear. En de veerde keer is vuur de onmeunige vretters die dizze wet van de afnemende meeropbrengsten neet kent en as ze em zolln kenn, zich hier neet an hoold…