Doar was eens un slakke. En den hà onmeunigen zin in un lekker kröpke sloat! En toe’te zag dat er ni’je kröpkes sloat wàn oettepot wolle die ok eens probeern. Want ok un oole slakke hoolt wàl van un lekker joonk greun blaadje op ziene tied. Da’s neet alleanig an oole bökke vuureheuln. Mear toe’te vlak bie het kröpke sloat was, kreage onzettenden last van boekzeerte. Het leak wàl of al ziene krachen wegvloein. He kwam genne centimeter meer vuuroet. Hoe zol dat toch kommn? En met datte zich vuur de leste keer oprichen, kwam bie hum de gedachte op dat het kwam duur ie blauwe keurn op de groond. Dee zaggen der zoo mooi oet, doar wàl oawerhen glien. Dat was de oorzaak van ziene probleemn. En het speet hem donders, datte zo in het zich van de haven het kropke strààndn.
De moraal van dit verhaal is da’j aaltied good munt oetkiekn at er iets lekkers op oe pad terechte koomp. Vuur daj het weet kriej un zeern boek…
