November is vanoolds de slachtmoand, de moand woerin vrooger op alle boerderi’jn vaarkns wörn èslacht. Het geslachte vaarkn wörn an’n lädder èhöngn en wörn dan veerder offesnèèn duur’n hoesslachter. Hoesslachen mag àl joarn neet mear, en doarumme hadn ze vandage bie de Oudheidkamer in Eanter un slachvisite organiseerd. Un vààrkn wörn door publiekelijk offesnèè duur slager Vincent van de Bòòne. En natuurlij wörn der dan allemoal oole gerechen van èmaakt di’j doar konn preuwn zoas bloodwos, leawerwos, schroamkes en natuurlijk vaske wos. (ik zol neet weet wa’k zonder mos ). De leu (hoog griesgehalte) leutn zich het good smaakn!
Ik moest even opzoeken wat schroamkes zijn, ik geloof dat mijn moeder dat ooit eens bakte. Mooi dat ambachtelijke en zien waar je eten vandaan komt.
Ja, dat is heel goed om te weten! Niet alles komt uit een “voedselfabriek” van Unilever. Vroeger werd alles van het varken gebruikt (noodzaak) en daarom “schroamkes”, bloedworst, bakleverworst, hoofdkaas etc. Dit sterft langzaam uit omdat dit niet meer gemaakt wordt bij een huisslachting. De noodzaak is er ook niet meer door de toegenomen welvaart. De slager verkoopt het soms nog.
Veurige wekke hadden ze in Reurle der een ni-jerwetse draai an egeven. Neumen ze et een foodfestival. Ze hadden der ok olle kost in een modern jesken, zoas balkenbri-j met mango. Was wal mooi te zeen. En leet zich ok wal smaken. 😉
Zeet es an. Zo köw nog wà un paar moderne recepten bedeankn. Bloodwoss met Cranberries? Alleanig un naam “foodfestival” zo’k verandern in dialect of nederlàànsen naam.