Via un sleenkse maneere he’k de dahlia’s promoveert tot un verblief in’n greuntehof. Umdat morn het stukke groond woerop ze stoat, lös wordt emaakt, mo’k ze verplaantn. Het enige goeie stukke groond woer ze nog bie oons könt stoan is un greuntehof, dus ik mos ze doarhen wà verplaatsen (oawermach). Ik veen het mooi stoan, de vrouwe heft er echter un aandere mening oawer…
Tookn joar dus meender eapeln en mear dahlias, wat dat gef meender frustratie (gen coloradokevers die de eapelplaantn opet) en meer blieheid (van die dahlia’s wo’j gewoon blie)…
