Umda’k miene gekochte viooltjes noa mear as ene wekke nog steeds niet hebbe oeteplaant, he’k vandage mear un gedicht van Johanna van Buuren vuur eur. Un soort van excuus um het benauwde geveul in de plastic bäks wat te verzachen.
Viuulties
Viuulties blauw
In margendauw
De dröppels op ’t gezichte,
Iej zint zoo klein,
Iej zint zoo rein,
Iej zeet mie an as wichter.
O, dinge, iej doot
Mien hätte good,
Door voort an miene deure.
Noaw is e lös
Of ‘k zee in ’t grös
Oew blaank’ en blauwe kleuren.
En wonnen dag
A-k oew ook zag’,
’t Was al mar vrend’lijk kieken.
Viuulties, och,
Ik mogche toch
Zoo geerne op oew lieken.
