Dizze dage tusken Kas en Ni’jjoar bi’k vrie en de tied wordt dan ok gebroekt om de neurige klussen oet te voern. Zo he’k vandage de meideurnheage flink èsneuid. De täkke greuin alle kaantn op en het wörn laankzamerhaand ene grote weeldernis (in miene oongn dan). Dus de sneuischeare èpakt en het geheel bie èknipt. Ik heb probeerd de täkke zovölle meugelijk umme te beungn noar de heage too zodat dizzen later neet te dunne wordt. Dat kossen wà wat knooin en marteln (en wat schrammn) , mear het lukn oeteandelijk wà. Ik har dit èzeen op de televisie woer ze de zogenaame Maasheggen in Limburg leutn zeen. Dat is nò un Unesco landschap. Nò is oonze heage genne Maasheg, mear as dit later wordt beschreawn as un zuuver vuurbeeld van een Reggeheg, en het wordt ok nog duur de Unesco adopteerd, dan bin ik meer as voldoonde tevrèèn…
