Ie konn vanmorn het einde van’n zommer roekn. Het schemmern nog un betje op het station in Deawnter, de loch was un betje heijig, het was frisjes mear neet al te koold, het reuk àl vuurzichtig noar het noajoar, kortom, het is het eande van’n zommer.
Oawer un paar wekke deank ik hier met weemoed an terugge, a’k dan hier in’n duustern stoa te fiestern op het station in mien’n vel te dunn zommerjas terwijl de haarfstige slagregens mie tijstert…
