Ie zeet nò oawerà in’n bos en’n hooltwal de rooie beazen van de liesterkralln schittern. Doarumme, op mie eengste verzeuk, het gedicht Liesterkrallen van Johanna van Buren oet Heldern.
Liesterkrallen
Liesterkrallen, helder rood,
noew geet ‘t zommer gaauw weer dood.
Liesterkrallen, trösse groot,
Zint de veugelties eer brood.
Liesterkrallenboom in ‘t laand,
Lik zoo mooi in zunnebraand.
Tusschen greune blaechies deur
Flikkert felle, heete kleur.
Liesterkrallen, riepe, rood,
Doffe, donkre keur . . . as blood.
Liesterkrallen, dof en vel,
Mèènschenlèven liek iej wel.
Eers de braandend heete wangen,
Oogenschitter vol verlangen . . .
En dan kump det doffe rood
As van zeerte ‘t hàtte bloodt . . .
‘t Mooie lèven, zoo vol fleur!
Zunnekrallen, heete kleur!
‘t Hàdde lèven, toch ook good,
Riepe krallen . . . hàtteblood.
Liesterkrallen, fel en flonker,
Riepe zie-j as blood zoo donker
Johanna van Buren, september 1927
